Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

Ήταν θέλημα Θεού


Ήταν θέλημα Θεού 

Λευκά τριαντάφυλλα τρέμουν μέσα στα χέρια μου 
λευκά πέταλα με το άρωμα του παραδείσου 
ένας κοιμισμένος βολβός με το μικρό χωρίς αγκάθια κοτσάνι του. 
Αυτό μου χάρισες ένα σκοτεινό πρωινό 
ίσως το αγνό ευχαριστώ που άκουσα ποτέ
ίσως το πιο πικρό αντίο που είπαν ποτέ τα χείλη σου. 
Οι καρδιές και οι ψυχές μας έβαλαν φωτιά σε όνειρα και αγάπη 
μέχρι που τα μάτια μας μάς κέρασαν γλυκόπικρο ποτό 
και τα τελευταία αγγίγματα μάς χάρισαν έναν ήλιο ομορφιάς
που αντηχεί σαν εσπερινός. 
Δυο κεριά σκορπούν φως από το μανουάλι 
ήταν θέλημα Θεού να πορευτούν χωριστά στη ζωή.

Λάσκαρης Π. Ζαράρης

24/11/15



It was God’s will

White roses trembling in my hands
white petals with the scent of paradise
a sleeping bud with its tiny thornless stalk.
This is what you gifted me a dark morning
maybe the purest thank you I‘ve ever heard
maybe the bitterest goodbye your lips ever said.
Our hearts and soul set fire to dreams and love
until our eyes served us a bittersweet drink 
and the last touching gifted us a sun of beauty
that sounds like a vesper.
Two candles shared light from the candelabrum
it was God’s will to walk in life separately.

Laskaris P. Zararis

24/11/15

Mετάφραση, Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου