Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Να μ' αγαπάς



Να μ' αγαπάς,
μα να 'σαι θάλασσα'
να σου φιλώ τα κύματα 
και να μεθώ στον αφρό τους.

Να μου μιλάς,
μα να 'σαι αγέρας'
να μαρτυράς το γιασεμί
που 'χω κρύψει στον κόρφο μου.

Να μου γελάς,
μα να 'σαι ήλιος'
να 'ρχεσαι κάθ' αυγή 
να φωτίζεις τη στράτα μου.

Κι ίσως στης νύχτας το φευγιό 
την ώρα που ανταμώνουν τα όνειρα
σου μαρτυρήσω πόσο στ'αλήθεια 
καρτερώ να φανείς 
στον απόηχο της κάθε μου μέρας.

23/5/16

3 σχόλια:

  1. Σταυρούλα τα ποιήματα αυτά δεν ξέρω με συγκινούν. Με τραβάνε χρόνια πίσω σε ξεχασμένες στιγμές και αισθήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου.
      Τι όμορφα που ανακάλυψα το σχόλιό σου, σαν θησαυρό σε σεντούκι παλιό.
      Καλό σου βράδυ καλέ μου.
      Σε ευχαριστώ για το ταξίδι !

      Διαγραφή
  2. ΑΓΑΠΗ!
    Δεν υπάρχει άλλη έννοια καλύτερη στον κόσμο!
    ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου και την Αγάπη μου!Να έχεις μια όμορφη μέρα κάθε μέρα!!!φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή