Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

Σ' ἀγαπῶ

 Αίφνης, 
θάμπωσε το κρύσταλλο του κόσμου

και η ελπίδα, 
με μια σπασμένη φτερούγα 
υφέρπει στην εσχατιά της γης.

Τα μάτια σου, 
δυο μεθυσμένα γιασεμιά. 
Στην ευωδιά σου μνέω 
ν' αναστήσω την άνοιξη 
στην καρδιά του χειμώνα.

Μια ωδή στην απώλεια
με λέξεις παροξύτονες
να κυνηγούν τις ρίμες.

Μα εγώ έμαθα από μικρή
να ξεγελώ τη λαχτάρα.
Με μια περισπωμένη 
φυτεμένη ζερβά στην καρδιά
το άπειρο μερεύω μ' ένα  σ'  ἀγαπῶ.

27/6/16



2 σχόλια:

  1. Μια ακόμα έξοχη και ζεστή συναισθηματική δημιουργία Σταυρούλα. Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάρα πολύ ωραίο,την καλησπέρα μου Σταυρούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή