Κάθε που κουράζεται η ψυχή από τα τόσα της ζωής ταξίδια, αρχίζει η ποίηση κι αναβλύζει απ' τα εσώτερά μας και οι στίχοι πλέκουν ένα δίχτυ ασφαλείας να μας σώσει από το βάραθρο του χάους κάθε που πηδάμε στο κενό...

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2016

Γυναίκα να ξεψυχώ


Όποια ώρα κι αν ξεκινήσω τη μέρα μου, 

φτάνω πάντα το δείλι στον προορισμό μου.
Εκεί σιμά, στ' ουρανού το μενεξεδί,
μάρτυρας γίνομαι,
πως το φιλί μου τ' άλικο, 
ανταμώνει της ψυχής σου το γαλάζιο.
Είναι θαρρώ, 
που κιότεψε η αγάπη πριν ριζώσει. 
Δύσκολοι καιροί, θα πεις,
μα, 
στην αλμύρα τ' αγέρα σαν έχει καιρό,
εγώ προσκυνώ κάθε σου κρυμμένο ναυάγιο 
και σαν ξαστερώνει,
στο πύρωμα του Υπερίωνα
ατμός γίνομαι που σε τυλίγει.
Συνήθισα πια, 
γυναίκα να ξεψυχώ, τις νύχτες, στην αγκαλιά σου
και ν' αναστένομαι θύελλα κάθε αυγή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου