Κάθε που φουσκώνει η θάλασσα,
η ψυχή μου κάβους λύνει να σ' ανταμώσει'
και κάθε που πλαταίνει ο ουρανός,
δεν φτάνουν δυο πανσέληνοι
να περιγράψουν το βλέμμα σου.
Φταίει εκείνη η αφέγγαρη νύχτα
που ' κλεψες το ' να μου φιλί
κάτω από μια μεθυσμένη βοκαμβίλια.
Ίσως πάλι φταίει η άγουρη καρδιά μου
που ξεμυαλίστηκε από δυο χείλη
βαφτισμένα στον δυόσμο.
Κι εκειό το μοσχοκάρφι που ' χες δαγκάσει
μου ' καψε την ανάσα κι ακόμα να δροσιστώ.
Πέρασαν τόσοι καιροί κι ακόμα τα βράδια προσμένω
το ίσως μου, ναι να βαφτιστεί
στη μαρτυρία του στεναγμού σου.
Καρτερώ, σαν ανταριάζει η καρδιά
κι εγώ σαν την αυγή στο χάδι του ήλιου
στ ' άλικο να ξαναγεννηθώ,
γυναίκα ν' ανατείλω.
13/8 /16
Photo by http://fotoprolubov.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου